Hey wat leuk, een berichtje van Mirjam. Hoe het gaat. Nou, eigenlijk erg goed. Maar er moet wel gezegd worden dat ik niet meer 100% gestopt ben, en dus ook de dagen niet meer tel of iets dergelijks.

Toen ik eind januari vaststelde dat ik relatief makkelijk 30 dagen niet kon drinken, heb ik februari een enkele keer in het weekend wat gedronken en eigenlijk vastgesteld dat het me relatief makkelijk lukte om de consumptie zeer beperkt te houden. Ik heb me voorgenomen doordeweeks gewoon nooit meer te drinken (want ik blijf hier mega gevoelig voor), maar ook met mezelf afgesproken dat drinken in het weekend niet per definitie “móet” of “gezellig is en erbij hoort”. Er gaan dus ook gewoon weekenden voorbij zonder ook maar een druppel drank. Enkel als er ook écht een gelegenheid is. In het boek van Clare Pooley beschreef zij het fenomeen “eens een alcoholist, altijd een alcoholist” als het verschil tussen een komkommer en een augurk. Nou loop ik de kans dat ik eea door elkaar haal, maar het kwam er op neer, dat sommigen mensen beginnen als een komkommer (een vrolijke sociale drinker), maar ongemerkt veranderen in een augurk. En dan is er geen weg meer terug. Je wordt nooit meer een komkommer. Feitelijk ben je daar boven in het koppie zodanig geprogrammeerd geraakt dat je nooit meer normaal met drank kunt omgaan en het makkelijker is om helemaal niet meer te drinken dan een beetje. En geloof me, er lopen heel wat van die augurken rond. Waar ik mezelf in januari al had afgeschreven als augurk, geloof ik nu toch, misschien is het een stille hoop, dat ik nog een komkommer ben. HOERA ! Ik ben een komkommer! Hahaha, nou ik had niet geweten dat ik dat nog eens trots zou roepen!

Het zal natuurlijk nog moeten blijken hé! Of ik mezelf wel echt mag rekenen tot de orde van de komkommers die zichzelf na best wat jaren “far too much alcohol” er toch weer controle over kunnen krijgen. Ik zal voor altijd zeer streng moeten zijn. Geregeld weer lange periodes helemaal zonder moeten inlassen bijvoorbeeld. Maar voorlopig zeg ik er erg makkelijk nee tegen, haal ik het niet in huis, en loop ik er moeiteloos aan voorbij in de supermarkt (alhoewel die Paas aanbiedingen me wel weer opvielen trouwens). Ik zag laatst weer zo een “3 voor 10 euro” aanbieding en bedacht me dat ik daar steevast gebruik van maakte. Het vervulde me nu met afschuw. Stomme aanbieding is het. Een echte alcoholisten aanbieding vind ik het nu.

En verder Irene? Nou best lekker. De appeldagen zijn er inderdaad gekomen. Max 1 keer in de week. Nu ben ik niet zo een appeleter. Ik doe er dramatisch lang over om een zo een appeltje met schil weg te werken, maar dat werkt prima eigenlijk want daardoor zit ik er wel vol van. Er is nu 6 kilo af. Dat doet me nog niet springen in de badkamer van geluk overigens. Die hele opgezwollen wijnbuik is echt wel een stukkie minder gelukkig, maar ik zit nog steeds 4 kilo boven een gezond BMI. En mijn billen, mijn kuiten, nee, bij de gedachte aan een bikini wil ik het liefst onder het bed kruipen nog. Dusssss….nog 9 kilo te gaan. Rustig aan. Ik heb nog 9 maanden te gaan immers in het jaar van mijn gezondheid. Dus dat moet gewoon gaan lukken.

Oja, en ik heb me aangesloten bij een loopgroep. Ik loop daar twee keer per week mee (leuk ! Had ik veel eerder moeten doen, leuke sfeer en super stimulerend naar elkaar toe). Naast de trainingen die ik zelf doe, loop ik dus 4 keer per week.

Ik heb tot nu toe van de ervaring geleerd dat wanneer je van slechte gewoontes af wil, je inderdaad dan ook het beste radicaal een periode moet stoppen ermee. Volledig kappen. Geen smoesjes. Maar ook het lezen erover, de kennis opdoen, lezen over ervaringen van andere mensen, het heeft me erg geholpen met mijn herprogrammering daarboven in dat koppie. Ben ik genezen? Neehoor, ik mag mezelf dan een komkommer noemen, die augurk ligt bij mij nog op de loer. Of de wijnheks liever gezegd. Ze steekt nog regelmatig haar kop op. Zeker na een drukke dag of een klote gevoel staat ze steevast weer naast me. Maar het antwoord is nu Nee. Niet doen. Het helpt niet, Je voelt je de volgende morgen alleen maar beroerder. Ik wil mijn nieuwe scherpte, mijn gezondere lever (hoop ik dan maar), het probleemloos opstaan niet meer verliezen nu.

Dank je lieve Mirjam voor jouw vraag! Zet m op. Al zal je nog 4 keer een lange aanloop opnieuw moeten nemen, je komt uiteindelijk over dat obstakel heen. En daar wacht een wereld die veel beter is. Vrij van achterlijke gewoontes die de alcohol langzaam maar zeker in het leven heeft gebracht. Het is heerlijk om uit dat kooitje te komen en vrij te zijn.

Dag 64 (-3)   Lieve lieve lezers. Februari is voorbij. En redelijk doorgekomen op gebied van geen alcohol. Ja, ik kan er niet omheen, in februari heb ik een aantal zwakheden gehad in het weekend.  Ik zie het niet als falen, alhoewel het tellen van dagen wat raar begint te worden dus daar stap ik vanaf bij de volgende. Wanneer ik iets drink, is dat enkel in het weekend met mijn vriend samen en het valt me op dat twee ook echt de max is. Voel goddank geen behoefte meer om door te drinken. Doordeweeks heb ik helemaal geen moeite meer met niet drinken, ook niet wanneer we uit eten gaan, en het valt me ook op dat ik in een supermarkt eigenlijk geen notie meer heb van de alcohol die er staat, zelfs niet wanneer het in de aanbieding is. Het is prettig om er zo lekker bewust mee te zijn. Deze week heb ik een receptie op mijn werk van iemand die weg gaat en ook daar kijk ik totaal niet tegen op om zonder alcohol door te komen.  En morgen heb ik afgesproken met een vriend in nota bene een kroeg. Geen probleem. Koffie en alcohol vrij bier. Laat Irene maar schuiven. 

Dús, Irene is in twee maanden genezen en klaar is kees?   Nou, nee. Dat denk ik niet.  De afgelopen weken mag ik de drank dan vrij makkelijk onder controle hebben, het wennen aan die voortdurende nuchterheid is iets wat me maar bezig bleef houden de afgelopen weken. Zoals ik al eerder schreef, dingen komen harder binnen, ik reageer daardoor feller op zaken. En gek genoeg had ik uitgerekend vanavond, voor het eerst in weken ineens weer wel die “zin” in een wijntje. Zelf na het eten bleef die heks maar doorzeuren in mijn hoofd. Ik had vandaag een wat onrustig gevoel over me heen en kennelijk wil mijn hoofd dan toch weer richting de alcohol om mezelf tot bedaren te brengen. Ha ! Wat was ik blij met die enquête van IkPas. Goeie timing!  En wat leuk om eens in te kunnen vullen “dat je doordeweeks nooit drinkt”, dat je afgelopen maand hooguit 6 glazen hebt gedronken (dat dronk ik aan het einde van 2018 per dag).  Wat heerlijk om aan te geven “dat je nooit gedachteloos alcohol neemt”, en “moeiteloos nee kan zeggen als iemand je een drankje aanbiedt”, en dat je veel beter slaapt.  De volgende enquête is in September…mmmmm…belangrijk om het koppie erbij te houden dus en niet af te glijden.   En gelukkig, hoera…begint morgen een nieuwe actie van Ik Pas. Van 40 dagen. Dat is mooi. Ik doe mee en ga meteen weer voor goud. Geen druppel. Maar nu dat gewicht nog. Het wil niet vlotten bij me. Er is drie kilo af in twee maanden en dat valt me tegen. Het stimuleert ook niet echt zo.   Op deze manier word ik natuurlijk nooit meer die slanke goddelijke vamp in bikini die foto’s álá Daphne Deckers post op social media.

En toen keek ik vanavond (een beetje half) naar een documentaire van iemand die zich aan het voorbereiden was voor de Nederlandse kampioenschappen fitness.  En daarvoor moest ze echt flink afvallen en een soort van megazwaar dieet en trainingsschema volgen.  En dan dagen met 27 eieren ofzo…..bah….of nog erger Appeldagen. Ken je die? Gewoon een dag alleen maar appels eten om “de verbranding even flink in gang te zetten”. Nu vond ik het hele idee van zulke eenzijdige voedingsdagen al gigantisch dom en de mevrouw er niet echt mooier op worden naarmate de wedstrijd dichterbij kwam, maar toch. De super discipline om het allemaal maar te doen. Dat is wel razend knap natuurlijk. En dat zit ik al te zeuren als ik alleen iets NIET mag drinken terwijl ik er allerlei alternatieven voor mag nemen. 

Tsja, als ik dan toch 40 dagen weer mee doe, waarom dan niet ook eens wat van die appeldagen er doorheen.  Of in ieder geval 40 dagen op dieet. Geen koek, snoep, chips of andere dingen waarvan ik weet dat je ze nooit in een dieetboek tegenkomt. Ik verbeeld me ineens dat ik met mijn goddelijk slanke lichaam (als een soort Bo Derek) over het strand paradeer. Ja, dat gaan we doen, dat wil ik wel. Weer even de verbranding op gang helpen en mezelf weer een duwtje verder dit “jaar van mijn gezondheid” in geven. Morgen begin ik pas écht !  

Wel jammer dat ik geen appels in huis heb….

Wow wat een stralende dag vandaag, en dat nog wel in februari. 26 februari nog wel. De verjaardag van mijn dochter. 16 jaar oud ! Ik heb nog beelden van deze dag in de sneeuw met haar op een sleetje en weet nog dat het een keer ‘s nachts –20 was op haar verjaardag. Pessimist als ik ben vraag ik me dan wel weer af wat ons deze zomer wel niet te wachten staat als de temperatuur meter in februari al richting de 20 graden loopt, maar laat die gedachte maar weer snel los.  Mooi weer geeft nl andere problemen. Zonnetje, fietsen, wandelen, buiten, genieten, terrasje en ….juist..alcohol. Lekker weer brengt vrij snel de associatie met genieten en achter dat woord lijkt “een wijntje” of “een biertje” weer vrij makkelijk aan te sluiten.  Combineer dat met een verjaardag en vanavond uit eten met mijn broer en familie……en ineens betrap ik mezelf erop dat mijn wijnheksje weer in mijn oor aan het fluisteren is.  “Kom op zeg, het is een verjaardag van je dochter, gezellig een drankje bij het eten”.  Ik weet inmiddels dat ik helemaal geen drank nodig heb om het gezellig te hebben, maar jemig ik schrik er ook steeds weer van hoe makkelijk je in het oude patroon terecht zou kunnen komen. Het is vrees ik echt voor altijd op je hoede zijn nu.  Want het antwoord aan mijn heks is “Nee, ben je mal, veel beter om een frisje te nemen, en fris te blijven, blijf je ook alerter, luister je vaak beter naar wat anderen te vertellen hebben, kun je gewoon altijd rijden, wordt je ‘s morgens weer fris en fruitig wakker en heb je morgens nergens last van op je werk. Veeeel gezelliger.  Zo die zit. Ik wil geen drank.

Vanmorgen had ik mijn ex buurman op visite.  Ze zijn 1,5 jaar geleden verhuist.  Een lieve man, zo rond de 65, die samen met zijn vrouw na mijn scheiding enorm veel voor me betekent hebben. Feitelijk alleen al door er altijd te zijn.  Tijdens mijn huwelijk was het contact eigenlijk afstandelijker, om eerlijk te zijn vond ik ze wel eens iets te stads ofzo, mag ik het volks noemen? Kennelijk waren de gevoelens andersom niet veel beter, want ik hoorde later dat ze mij altijd “de Directrice” noemde “met d’r poeha”.  Hihi, het feit dat ze me dat ook gierend van het lachen heeft verteld tijdens een avondje doorzakken in de tuin geeft wel aan hoe oprecht en eerlijk de mensen zijn.  Maar na de scheiding kon ik er ook altijd aankloppen, voor alles.  Zeker na een scheiding is het erg fijn als vrouw alleen als er van die “klusjes” in huis zijn waar je je geen raad mee weet. Juist in die tijd was dat fijn omdat ik niet meer zo goed bij mijn vader terecht kon omdat mijn moeder rond die tijd werd geconfronteerd met kanker, en alle ellende en het verdriet en de angst (afgewisseld met periodes van hoop) die daarbij komt kijken. Het was een veilig idee dat ze er scherp op waren wat er in en om mijn huis gebeurde.   Ik schrok me dan ook wild toen ze gingen verhuizen destijds, maar uiteindelijk kwam er een leuk jong gezin voor terug, en begreep ik uiteraard dat dit voor hen een goede keus was.

Na de verhuizing werd het contact vrij snel minder. En dat terwijl ik nota bene beloofd had om snel langs te komen zodra alle meubels er waren.  Dat heb ik niet gedaan. Er was altijd wel iets anders, of een reden, of ik vergat het gewoon.  Misschien had ik ze wel minder nodig? Of werd ik misschien al beperkt omdat ik ‘s avonds liever alleen wilde zijn? En wilde drinken? Hoe het ook is. Het is niet goed te praten. Ik ben slordig met vriendschappen. En daar kan ik niet altijd de drank de schuld van geven.  

Op een gegeven moment zag ik dat de buurvrouw mij had “ontvriend”  op Facebook, nadat ze al een aantal maal niet echt vriendelijke reacties op mijn posts had gegeven.  Een WhattsAppje aan de buurman hoe het met ze ging en een kleine update van mijn kant werd beantwoord met een kille korte reactie terug.  Het was duidelijk dat ik ze had gekwetst en dat het zich nog lastig liet herstellen. Tot overmaat van ramp zat ik een avondje (vermoedelijk na de gebruikelijke 3 a 4 wijn) mij voor de zoveelste maal te ergeren aan de toch meestal wat rechtse en uitgesproken, soms naar racisme neigende berichtjes van mijn ex buurman en besloot ik “er eens wat van te zeggen”.  Weet je, alcohol geeft je soms echt een misplaatst soort zelfvertrouwen.  En ook al mag je best een mening geven op berichtjes die in dit geval ook wel racistisch genoemd kunnen worden, waarom had ik niet gewoon een prive bericht verzonden?  Wat ik deed was het volgende : Ik schreef “nou Hans, dit is ronduit racistisch, ik Pas”, en ik “ont-vrienden” hem.  Daar had ik op dat moment een bijzonder goed gevoel over. Een paar dagen later lag er een envelop in de bus met een kaart die ik hen gestuurd had voor de verhuizing, inclusief de dinerbon die ik hen had gegeven.  En de brief loog er niet om. Hij was woedend en vond me een grote nare egoïst. Toen ik het las greep het me letterlijk naar mijn keel. Vooral het schuldgevoel dan.   Dat was ergens halverwege december.  Het bleef me maar dwars zitten. Vooral mijn eigen gedrag.  Het was een van de redenen dat ik besloot per 1 januari te stoppen met alcohol.  

Halverwege januari heb ik hem een mail geschreven. Mijn excuses aangeboden en ook wel gezegd dat ik een aantal bewoordingen in zijn brief ook niet verdiende, maar dat ik zijn woede wel begreep. Gewoon gezegd dat deze nare ruzie me aangreep en verdriet deed.  En er kwam een mail terug (die ik nota bene weken heb genegeerd omdat ik het simpelweg niet durfde te lezen. Pas vorige week heb ik het gelezen).  En wat denk je? Geen boos woord. Excuses ook. Mijn ex buurvrouw, een stevige roker, en net zo een drankorgel als mijzelf heeft ernstige gezondheidsproblemen.  Het had ze allemaal niet meegezeten na de verhuizing qua gezondheid, en hij merkte bij haar, en ook wel bij zichzelf de nodige verbitterdheid. Hij ging er op letten met de posts voortaan.  

En zo zaten we vanmorgen koffie te drinken.  Heel fijn. En zo zie je maar.  Soms bleef het wat afstandelijk, beetje zoekende….maar we gaan elkaar weer vaker opzoeken.  Hopelijk gaat het snel iets beter met mijn ex buurvrouw die na een ziekenhuisopname eindelijk niet meer rookt en nog maar 1 wijntje per dag mag van haar man. Voor mij een wijze les om ook echt nóóit meer zoveel (en dan ook nog alleen) te gaan zitten drinken. Eigenlijk gewoon een verhaal over relaties, maar doordrenkt met de negatieve gevolgen van verslavingen. Maar met een redelijk happy end.

Dus we gaan lekker verder zo!

Wat een weer was het afgelopen weekend. Ik was een weekendje op de veluwe met mijn vriend, in een chalet gelegen aan de bosrand. Echt prachtig was het en het weekend duurde wat mij betreft dan ook veel te kort. Gewapend met Jever Fun (alcoholvrij bier) en mijn blikjes Finley moest het toch wel lukken om dit weekend ook weer alcoholvrij door te komen. Ik moet zeggen dat het me sowieso opvalt dat ik toch wel wat successen te vieren heb.  Ten eerste merk ik dat alcohol eigenlijk al niet meer zo een belangrijk “ding” lijkt te zijn als de in de maand januari en de jaren ervoor, het zit gewoon minder in mijn hoofd gebakken.  Ik moet er helemaal aan denken om weer te bloggen zelfs.

Wanneer ik het afgelopen jaar van mijn werk naar huis reed was altijd de eerste gedachte “ik heb toch wel een biertje koud gezet”, “er is toch nog wel wijn in huis?”. Alsof ik de avond niet zou kunnen overleven zonder.  En het ergste is het aantal keren dat ik dan rond 18:00 nog even langs de supermarkt ben gereden om nog eeeeven wat te halen.  Gênant gewoon. Vind ik nu, maar vond ik toen ook, want uiteraard stopte ik dan van alles in mijn mandje om het net te laten lijken of ik die wijn er even spontaan had bijgepakt.  Wat fruit erbij, en oja wat wortels voor de konijnen natuurlijk. Jaja, mijn konijn vond dit natuurlijk prima maar kamt inmiddels net als mij met overgewicht. Te veel wortels is kennelijk ook al niet goed voor je.

Wanneer er ‘s avonds wat gepland staat, zoals een oudergesprek of het bezoek van een nieuwe school, hoef ik niet meer te denken dat ik dan verdorie niet kan drinken, of dat ik het moet verhullen met tandpasta en mondwater, niks daarvan, want ik ben gewoon nuchter en alcohol speelt geen rol meer.  Dat is wel een bevrijdend gevoel eigenlijk. En ja ja , wat ik zeker merk : mijn haar.  Zelfs de kapper wist het te benoemen. Het wordt weer een stuk dikker, zit beter in model. Ik en mijn haar worden weer maatjes. En lezen ‘s avonds in bed. Ik hou er zo van maar was er altijd te moe voor, kon me niet concentreren.  Het kan weer, moeiteloos.  Het is fantastisch te merken dat de dagen langer zijn en er weer meer ruimte is dan alleen voor die drank.   

Maar waarom staat die min 1 dan achter die 50 Irene?  Nou, om eerlijk te zijn. Ik had een slippertje.  Dit weekendje weg, s middags op het terras.een glas wijn besteld en daarna nog een. Fantastisch genoten ervan eigenlijk. En daarna een koffie en dat was het.  Ik merkte overigens wel degelijk dat ik bij thuiskomst zin had in meer, nog een wijntje. Niet gedaan. En verder daarna helemaal niet meer, zoals een echt gematigd drinker dat kan.  Ik ben er nog wat over in tweestrijd met mezelf.  Het voelt niet echt als een blunder of verlies, ik heb niet het idee dat “alles nu verloren is”.  Nee, ik ga gewoon weer verder met niet drinken.  Ik sta ingeschreven voor 6 maart en wil dan weer zuiver 40 dagen helemaal zonder.  Het mag nu weer niet vanzelfsprekend worden dat ik in het weekend alcohol gaat drinken, want ik ken mezelf te goed. Dan rek ik in no time de grenzen weer op en sta ik weer iedere avond met een fles wijn in de keuken.  Niks daarvan. Dat is echt voorbij.   Genieten doe ik van andere dingen. 

Vogelen is mijn hobby geworden sinds ongeveer 1,5 jaar.  En wat een feest was dat dit weekend.  Bij het chalet lag een vijver waar vogels geregeld kwamen drinken. (water dan he).  De variëteit was fantastisch. Ik heb boomklevers, boomkruipers, sijsjes, kuifmezen, staartmezen, zanglijsters etc etc gezien.  En toen ineens uit het niets zat daar in het zonnetje de goudvink. Een mannetje nog wel.  Die had ik nog nooit gezien.  Voor de niet-vogelaar : Denk aan een soort opgeblazen tomaat op een takje met vleugeltjes. Maar dan gracieus met een zwart koppie en snaveltje. Praaaachtig ! En hier dus mijn vergelijking met Hans Dorrestijn van wie ik momenteel zijn vogelgids lees, waarin hij ook geregeld vertelt over zijn (ex) alcoholisme, zijn vogelhobby en andere rare vogels.  Vogelen is een prima alternatief voor wat iemand soms zoekt in drank.  Voor het eerst een vogel zien die je alleen uit de vogelgids kent geeft een stoot dopamine waar je gek van wordt.  Lekkerrrrrr

Al 43 dagen nuchter en ik voel me een zielig hoopje. Waar ik het de eerste weken wel van de daken kon schreeuwen hoe lekker ik weer in mijn vel zat, hoe trots ik was op mijn keuze, mij oprecht vermaakte met de vele informatie en boeken en de zelfspot over mijn trek in drank, zo teneergeslagen zit ik er momenteel bij.  Ik heb het eerst maar eens rationeel proberen te verklaren.  In het boek van Clare worden de eerste weken als wittebroodsweken beschreven waarna er vanaf dag 46 tot 120 wordt gesproken over “De Muur”.  Nou, lekker dan, dag 46 is nog niet eens begonnen en als ik me kennelijk nog zo moet gaan voelen de komende 75 dagen weet ik me er nu al geen doorkomen aan. 

Ik lijk ineens niets meer positief te kunnen zien.  Was er een aanleiding hiervoor? Ja, misschien wel.  Het hardlopen ging de afgelopen week al niet zo lekker, de onzekerheid over mijn werk speelde weer wat op (je kent het wel, de financiële sector, reorganisatie en fusies zijn aan de orde van de dag) dat gewicht blijft muurvast op hetzelfde staan etc etc.  Maar afgelopen vrijdag kondigde het echte onheil zich aan.   Mijn dochter wordt deze maand 16 en had samen met een vriendin die ook 16 werd besloten een feestje te geven. Afgelopen weekend dus.  Ik dacht er goed vanaf te komen omdat de ouders van haar vriendinnetje al driftig op zoek waren gegaan naar een tent voor in de tuin bij ze en ik enkel 100 Euro voor de kosten moest overmaken.  Maar het stormde hier flink aan de kust en de tent opzetten was geen doen. En ineens kwam de vraag of het niet bij bij kon. Want ja, die ouders waren net verhuist en ach, die meubels bij mij daar kan je (moet ik ook wel toegeven) al niet zoveel schade meer aan toebrengen.  De bank is aan vervanging toe zeg maar. Ik heb me nog even verzet, maar het vorige feestje van mijn dochter was zeer redelijk verlopen dus vooruit maar. Ik heb geen zin om ‘s avonds laat thuis te komen en de boel nog op te moeten ruimen dus de afspraak was : om 1 uur de muziek uit, om 2 uur iedereen weg, en de volgende dag kom ik in een opgeruimd huis weer terug!  

Ik had geen beste zondag. Bij thuiskomst bleken geen van de afspraken aangehouden te zijn. Er was flink drank gebruikt waarbij de lege flesjes nog overal te vinden waren, zelfs buiten, de tuin lag vol met gaspatronen (lachgas), en zelfs lege flessen sterke drank, er stond een joekel van een box in mijn kamer, alle meubels naar de zijkant geschoven en de vloer……juist de vloer.   Inmiddels een stuk of 5 keer gedweild en nog steeds heb ik vieze voeten als ik er met mijn blote voeten overheen loop.  Ik vond zelfs slagroom resten op de muren.   Mijn dochter en vriendin voelde zich vreselijk. Maar mijn dochter reageerde ook woedend op mijn “gezeur”.  Ze bleken het niet in de hand gehad te hebben. Ze hadden het leuk gehad ja, maar niet in de gaten hoe sommige van de “gasten” zich hadden gedragen.   Gisteren ook klagende buren aan de deur gehad en moest ik diep door het stof met mijn excuses. Ik schaam me dood natuurlijk.   Uitgerekend nu ik zelf nuchter ben, was dit huis dit weekend dé plek voor ongegeneerd wangedrag en alcoholmisbruik.  Een huis en tuin kun je schoonmaken, een nieuwe kleed erin en klaar. Maar het ergste vond ik eigenlijk de reactie van de moeder van het vriendinnetje toen ik vertelde dat ik er vooral moeite mee had dat mensen die hier waren uitgenodigd zich zo slecht hadden gedragen, zo respectloos naar mijn huis en mijn eigendommen. Dat dat letterlijk verdriet doet.  Ze zei dat ik niet weg had moeten gaan. Punt. Geen begrip, geen medeleven. Niks. Eigen schuld dikke bult. Dat ik haar uit de brand had geholpen vanwege haar nieuwe huis was alweer vergeten, dat ik niet degene was die dit feestje had geïnitieerd, allemaal vergeten. Ik snap nu ook wel dat ik niet weg had moeten gaan.  

En toch heb ik zondagavond geen fles open getrokken. Zoals ik normaal zou doen als het flink tegen zit of als ik verdriet voel.  Uit iedere test die ik heb gemaakt blijkt dat ik een vrij gevoelig typje ben. Alles komt hard binnen. Ik vind het lastig om met kritiek om te gaan.  Niet omdat ik mezelf zo goed vind, nee, omdat ik graag juist alles goed wil doen en het zooo vervelend vind als ik te horen krijg dat ik iets niet goed heb aangepakt.  Nu is dat soms een mooie eigenschap.  Door kritiek je steeds zo aan te trekken leer je namelijk wel steeds weer. Het heeft me op mijn werk best goed gedaan.  Nadeel is ook dat niet alle kritiek altijd terecht is en het soms beter is voor jezelf om zaken van je af te laten glijden. Soms zegt kritiek namelijk meer iets over de kritiekgever dan degene die kritiek ontvangt. Laten we wel wezen, in mijn huwelijk kreeg ik alleen maar te horen wat ik vooral niet goed deed. 

Drank helpt te verzachten, je beter te voelen. Ik ben er inmiddels wel achter dat er meer mensen met mijn gevoelige trekjes in de gemeenschap van too much alcohol zitten.  Drugs zijn nu eenmaal een manier om te coopen met alles wat niet leuk is aan het leven en het omgaan met anderen. En dat is waarom ik me zo shit voel. Ik kan het niet wegdrinken. Ik zal er gewoon mee moeten coopen. De boze blikken van de buren (of verbeeld ik me dat nu), het onbegrip voor mijn verdriet bij mijn dochter en de moeder van het vriendinnetje. En het komt allemaal snoeihard binnen nu en ik zal er gewoon doorheen moeten.

Pffff Ik ga hardlopen en naar de kapper vandaag.  Afleiding zoeken is het enige wat ik kan verzinnen. Want het hoort erbij en ik ga door. En gewoon geen feestjes meer in dit huis.

We zitten alweer in februari en het is me gelukt om dit weekend de bijzondere horde te nemen om dóór te gaan terwijl anderen stopten met de alcoholvrije periode. Ik heb de Maxx App op mijn telefoon geïnstalleerd en allerlei opbeurende slogans voor mijzelf erin gezet (dankjewel Winny) en ik heb mij ingeschreven voor de Belgische variant van IkPas (Tour Minerale, dankjewel Mirjam).  Goede tips!  Ook heb ik er weer twee boeken besteld (bol.com is blij met me). Allen Carrs, “stoppen met alcohol” ligt klaar en ik ben nu eerst begonnen in “De vogelgids” van Hans Dorrestijn.  Nu hoor ik je denken, “huh, een vogelgids?” wat heeft dat nou met niet drinken te maken,  maar geloof me, die Hans Dorrestijn heeft ook wel wat op z’n kerfstok (en kan daar smakelijk over schrijven) en ik kom later nog wel terug op het verband tussen vogeltjes en alcohol.  

Maar wat je ook leest, schrijft, doet…….de moeilijke en verleidelijke momenten blijven bestaan.  Deze zondag dan, met dat prachtige zonnetje, hoe lekker dan om op het terras een heerlijke, zalige……juist ja….”een chocolademelk met slagroom” wist ik er nog net op tijd uit te persen nadat mijn partner voor zichzelf al een bokbiertje had besteld.  De wijnheks had me meerdere keren behoorlijk in de klem dit weekend. “het kan nu wel weer”, “waarom blijf je hier mee doorgaan terwijl anderen gewoon gaan minderen”, “overdrijf je niet wat”, “het valt toch wel mee met jouw drinken”. “je moet ook genieten”. Echt alles is langs gekomen in mijn hoofd dit weekend.  Maar gelukkig zijn er in januari ook andere gewoontes ontstaan en kan ik ook echt uitkijken naar dat kopje koffie na het eten, dat Finley drankje (Ken je dat? Overal te koop en best een lekker en goed alternatief) en vooral ook die frisse uitgeslapen ochtenden.  En de blog helpt ! Door zelf te schrijven maar door te lezen dat anderen hetzelfde meemaken en er steun uit halen (superlieve reactie Vera), dat geeft een soort van verantwoordingsgevoel waardoor ik er over heen kon stappen.  Hoppetaa, niet zeuren. Je wilt het roer omgooien, nou doe dat dan ook Irene.   

Nu ik meer lees over alcohol (en met name Mariette Wijne gaf veel info) vallen dingen me ook meer op ineens. Ik keek dit weekend naar “De vrienden van Amstel Live”, eigenlijk omdat er niet zoveel anders op tv was.  Nou, de naam doet al wat vermoeden natuurlijk.  Met enige verbazing heb ik gekeken naar scenes waar de artiesten rondlopen met bier, bier drinken, bier uitdelen, en zelfs met bier in hun hand staan te zingen.  Bij een aantal komt het wat gekunsteld over trouwens. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat een aantal artiesten letterlijk voor de vorm (en vermoedelijk als onderdeel van het contract) even bier vasthouden en ermee zwaaien naar publiek en camera en het later wegzetten om te kunnen performen.  Ook bij de interviews “back stage” staan er grote volle glazen bier op het tafeltje voor de artiesten.  De boodschap is overduidelijk. Het is gezellig en daar hoort dus bier bij. Amstelbier wel te verstaan.  Mijn dochter van 15 keek ook even mee en weet de programma’s waar wij naar kijken altijd ongevraagd te voorzien van prettige en zinvolle tiener wijsheden. Zo werd Marco Borsato acuut afgeserveerd als een “man van 80 die altijd en overal om jankt” (ik heb maar even niet gezegd dat ik heel veel Cds van die jankerd in de kast heb staan), Thomas Acda een rare dikkerd die niet kan zingen (en ik vind hem juist zo leuk…) en was dit programma toch vooral “ouwe mensen televisie”. Behalve dan toen “Maan” en “Kraantje Pappie” op het toneel verschenen natuurlijk. (Ja echt zo heten ze, ik moest het nog wel even navragen want ik had ook nog nooit van ze gehoord).  Maar ook die jeugdidolen Maan en Kraantje Pappie liepen dus vrolijk met bier heen en weer te pareren tijdens hun optreden.  En dan denk ik toch wel even : “Mag dit eigenlijk?” En is hier niet een bierindustrie heel gericht bezig ook de jeugd al te vertellen dat alcohol en gezelligheid gewoon samen MOET? Het lijkt een vreemd contrast met de slogan “Geen 18, geen alcohol” die steeds voor en na de reclameblokken te zien is.

Nu geloof ik niet dat we de alcoholindustrie moeten vergelijken met de tabaksindustrie.  Bij de laatste geloof ik echt dat men willens en wetens jeugd wil bereiken en zo vroeg mogelijk verslaafd wil maken. Bij alcohol (en nu praat ik even mijn boeken na) blijkt uit onderzoek dat 1 op de 10 mensen die alcohol drinken, er in meerdere of mindere mate problemen mee krijgen. Dat wordt deels door (een minuscuul aantal) genen bepaald, en deels door je levensloop en mate van blootstelling.  Dat de alcoholindustrie mensen bewust verslaafd wil maken geloof ik beslist niet, maar meen wel dat de wettelijke afspraken en “zelfregulering” maar beperkt invloed hebben op de toch zoveel positieve media blootstellingen rondom alcohol. Doet de reclame het zelf niet, dan zie je wel de glazen champagne in woonprogramma’s, en wijn en bier tijdens talkshows en kook tv.  (wellicht ook gesponsord?). Maar alcohol, zo weet ik inmiddels, is niet alleen “gezellig”, het wordt niet voor niets tot de categorie harddrugs gerekend. Legale harddrugs weliswaar.  Sinds jaar en dag drinkt men alcohol en dit is sindsdien ook niet meer weg te denken uit onze maatschappij. Alcohol is dus (net als cafeïne en nicotine) een maatschappelijk geaccepteerde harddrug. En als je dat eenmaal beseft is het gewoon raar om artiesten (toch een beetje wanna be’s) een hele avond schaamteloos met bier lopen rond te zien paraderen.  Gut, ik mag wel uitkijken. Ik begin helemaal anti te worden. Net als een ex roker die ineens geen goed woord meer over heeft voor de nog rokende medemens. Irene op de bres tegen de alcoholindustrie, mmm nog maar even rustig aan. Ik heb ze zelf flink gesponsord de afgelopen jaren.

Het fijne van alcohol is dat roesje.   En stiekem mis ik dat roesje natuurlijk als een gek.  Het heet Dopamine weet ik inmiddels en het is het beloningshormoon dat de hersenen afgeven als die vinden dat je kennelijk iets goed hebt gedaan. Dingen die ons gelukkig maken stimuleren dopamine aanmaak. En het is dus zaak dat ik andere manieren ga zoeken om aan mijn dopamine behoefte te komen. Hardlopen werkt erg goed, een goed boek of film/serie kijken ook, vakanties doen het goed, sex uitstekend en helaas werkt lekker eten (en snoepen) ook prima bij me.  Maar al deze alternatieven deed ik eigenlijk al en ik ben dus op zoek naar een alternatief voor wat alcohol me kennelijk nog extra gaf want om met een grote glimlach door het leven te gaan is het belangrijk je dopaminegehalte op peil te houden. Het beste dat je daarvoor kunt doen, is stress binnen de perken houden en er zijn via google nog véél meer tips te vinden (vooral in gezonde eetbare vorm) om lekker in je dopamine te zitten. De leukste en de beste las ik toch weer in het boek van Clare Pooley.  Het geven en krijgen van complimenten schijnt een enorm dopamine shot te geven!  Kijk, daar kan ik wat mee.  Laat ik nu net in februari weer de beoordelingsgesprekken moeten voeren. Genoeg weerloze slachtoffers op het werk die ik geheel voor mijn eigen shot eens even flink ga complimenteren. Nu leent niet ieder gesprek zich hiervoor, maar ach, wellicht kan ik juist ook de moeilijkere gesprekken juist eens flink opdoffen met minimaal een stuk of 10 complimenten per gesprek. Haha Ik heb er nu al zin in. Als ze nou maar niet denken dat ik heb gezopen ofzo.  Tot de volgende blog waarin ik het verband tussen alcohol en vogeltjes uit de doeken zal doen. 

Tip : geef deze week maar eens flink wat complimenten zou ik zeggen !

Ja, dat is een blije titel. En ik ben ook trots. Ik zou niet weten hoe lang het geleden is dat ik zo lang geen druppel drank heb gehad. Oke, tijdens de twee zwangerschappen heb ik ook niet gedronken, maar dat vind ik toch niet helemaal meetellen.  Ik denk dat ik echt terug moet naar de leeftijd 16 of 17 vrees ik.  En dat is meteen het idee van de blog vandaag. Wanneer ben ik eigenlijk gaan drinken? Wanneer is het eigenlijk teveel geworden en is het gezellige drinken over gegaan in teveel en afhankelijkheid?   In de boeken die ik lees gaat men allemaal op zelf onderzoek uit, en dus ik ook vandaag!  

Maar eerst even de weegschaal uitslag. Ik was twee kilo afgevallen. En dat viel me best tegen eigenlijk. Ik hoopte kennelijk toch op meer want ik hardloop mezelf een slag in de rondte momenteel en 6 glazen alcohol per dag minder, kom op zeg dat moet toch wel wat opleveren.  Ik liep na het wegen dus toch wel enigszins als een verwende boze kleuter door het huis heen te chagrijnen. Inmiddels heb ik er vrede mee gesloten. Indien ik 2 kilo per maand blijf afvallen, is dat toch 12 kilo in een jaar en misschien is het nog helemaal niet zo slecht om gewoon langzaam weer richting een gezond BMI te gaan. Dit is immers geen dieet. Het is een verdomd lastige en lange weg naar een gezondere levensstijl en het afleren van slechte gewoontjes die er al jaren zitten, dat kost echt even tijd.  Dit jaar heb ik er speciaal voor vrij gemaakt. 2019 is gewoon het jaar van mijn lichaam. Werken aan een gezonde(re) lever en minder vet.  In het boek van Clare Pooley las ik bovendien dat bij haar “de verbrandingsovens” pas na 2 a 3 maanden echt begonnen te werken en ook zij is uiteindelijk 15 kilo afgevallen door te stoppen met alcohol. Er is dus nog hoop voor me.  

Maar eens even de geschiedenis in. Wanneer dronk ik voor het eerst alcohol.  Ik denk toch wel thuis.  Mijn ouders namen geregeld ‘s avonds “een cola tic” voor het slapen gaan, en die fles jenever in de koelkast heeft me eigenlijk altijd als tiener al gefascineerd. Ik denk dus dat ik 15 of 16 was toen ik stiekem ook mijn cola vulde met wat van dat spul.  Het gaf me een lekker gevoel weet ik nog. Een roesje. Ik herinner mij ook mijn vader die rond half 6, na zijn werk, altijd een momentje nam met 1 of 2 sherry en wat pindaatjes.  Die sherry heb ik nooit aangeraakt gelukkig maar het doet me wel denken dat ik deze gewoonte van wat drinken na mijn werk (“even ontspannen nu”) dus inmiddels ook had aangeleerd. Let wel, mijn vader is een gematigd drinker en heb ik nooit kunnen betrappen op het soort “door blijven drinken” als waar ik zelf last van heb.  Ik heb de afgelopen weken nog zitten bedenken van wie ik mijn alcoholzucht misschien overgenomen zou kunnen hebben (“ben ik erfelijk belast”?). Maar helaas, ik kan echt geen opa’s, oma’s of oom en tantes verzinnen die ik ook maar een beetje de schuld zou kunnen geven.  Mijn moeder en broer al helemaal niet. Meer dan drie glazen hebben ze nog nooit gered op een avond.

Waarom is dit voor mij dan wél een probleem geworden? Ik bedenk me dat ik ergens op mijn 20e een half jaar stage heb gelopen in Engeland.  Ik kan mij herinneren dat ik toen al best fors dronk. Ik dronk om de avonden alleen wat gezelliger te maken, ik deed vrolijk mee met alcohol drinken wanneer we met het werk gingen lunchen in de Pub en ook in de weekenden dronk ik mee met wat er zoal in Engeland werd besteld  in de pubs (gin-tonic kan ik me herinneren).  Op mijn 24e kreeg ik een baan waarbij ik geregeld naar het buitenland moest om de vestigingen in onder andere België, Duitsland en Oostenrijk te “controleren” en ook in die weken van huis kan ik mij herinneren dat ik s’avonds altijd wel wijn bij het eten nam (ik at ook toen vaak alleen) en dat ik ook al na het eten bleef doordrinken. Het is ook de periode dat ik in België al die fantastische biertjes ontdekte en de nieuwe gewoonte van eerst bier, en daarna nog wijn drinken ontdekte.  Ik schrik er eigenlijk van terwijl ik het schrijf. Dit is dus niet iets dat zich pas later heeft ontwikkeld, of is ontstaan na een aantal verdrietige periodes of iets degelijks. Dit is er altijd al geweest vanaf mijn 20e.  Overgewicht is er ook altijd geweest. Maar met diëten en periodes van minderen hield ik het vrij lang onder controle denk ik. 

Ik heb vanaf mijn 18e tot aan mijn 41e een vaste relatie gehad, waarvan de laatste 12 jaar getrouwd.  Ik durf wel te zeggen dat alcohol een belangrijke speler is geweest in deze relatie. Alles onder het mom van “ bourgondisch” uiteraard.  En het is natuurlijk ook leuk, als je allebei enorm kunt genieten van koken, ingrediënten en bijpassende bieren en wijnen.   Ik heb het drankgebruik zelf een keer aangekaart, weet ik nog.  Ik vond dat we teveel dronken, en was kritisch over mijn eigen drankgebruik en de effecten die het had op mijn gedrag richting de kinderen. Vanaf het moment dat de 5 in de klok kwam, leek alcohol belangrijker te worden dan de kinderen.  Mijn partner vond het toen allemaal onzin en lachte me uit met mijn online cursus.  Als er al een probleem was, dan had ík dat vooral, en zeker hij niet.  Nu terugkijkend, weet ik dat we beide hetzelfde probleem hadden. Nu terugkijkend besef ik me dat ruzies niet zomaar afschuwelijk konden exploderen. Nu terugkijkend denk ik dat de drank slechte eigenschappen van zowel mijzelf als mijn partner destijds hebben versterkt en uitvergroot.  Woorden die gezegd worden vanuit een kwaad dronken mens die geen grenzen meer kan stellen, dat maakt veel kapot. Het slaat gaten die zich niet meer laten herstellen.  Drank kan sfeer bevorderend zijn, maar teveel drank maakt heel veel stuk.  In 2011 heb ik een scheiding ingezet.  We maakten elkaar alleen nog maar het leven zuur en samenleven was niet meer te doen. Ik was letterlijk op van alle ruzies en scheldpartijen en kon geen enkel gevoel of liefde meer opbrengen voor hem. En ja, ik geloof dat het gebruik van alcohol hier een belangrijke rol in heeft gespeeld.

En na de scheiding? Toen was er rust, weer lol, andere relaties. Maar de wijn en de bier, het werd er niet minder op. Het gaf hooguit geen kletterende ruzies meer.  Ik heb gelukkig nooit meer te maken gehad met iemand die zo explosief reageerde op teveel alcohol.  Maar alcohol doet helaas nog meer dan relaties verpesten. Het kan ook somber en depressief maken, het geeft vaak een slecht gevoel over jezelf, het versterkt (ook mijn) slechte eigenschappen (en ik ben nogal een control freak..), en bovenal, het is allesbehalve gezond.  Dus laat ik na deze (voor mijzelf) best diepgravende blog vooral zo blij weer afsluiten als ik was begonnen.  Dit is het jaar dat ik volledig besteed aan schoon schip maken. Niet alleen lichamelijk een fikse detox, maar ook geestelijke verruiming en zelfinzicht.  Schoon schip maken met mijn eigen gedrag en keuzes van de afgelopen jaren, die vaak ook egoïstisch waren of gewoon dom en onwetend.  Schoon schip maken met mijn dochters die het opvallend stoer en goed vinden dat er geen glas wijn meer op tafel staat bij het eten.  (en nu eindelijk van me leren dat dat ook helemaal niet nodig is). Het is hun zelfs opgevallen dat ik anders reageer op dingen.  De sfeer in huis is oprecht relaxter en ik lijk ook bij hen ander gedrag te zien.    

Nog twee dagen en dan is deze IkPas actie over, maar ik ben pas begonnen!  Het wordt nu lastiger, dat wel. Geen dagelijkse mails meer, een partner die weer lekker zijn biertje neemt in het weekend. (hij is ook zo een geluksvogel die het er gewoon bij 2 of 3 kan laten). Maar nog even en dan begint de 40 dagen actie weer en misschien zoek ik ook gewoon eens een instantie op.  Alles wat me maar kan helpen zal ik aangrijpen. Ik blijf lekker bloggen en me verbazen over hoe het ook gewoon allemaal (zelfs veel beter) zonder drank kan.  Op naar de 2e maand !

Blue Monday. De meest depressieve dag van het jaar vandaag.  En ach depressie lijkt me wat overdreven, maar ik heb betere dagen gehad tot nu toe.   Kennelijk voelde ik het vanmorgen al aan mijn water want dat weegschaalmoment heb ik uitgesteld naar morgen…dan ga ik eerst 10 km hardlopen voordat ik het aandurf. (een beetje de boel belazeren mag wel toch?) Op zich heerlijk geslapen weer natuurlijk, als een beer in winterslaap,en ‘s morgens zelfs even bijkomen van de wekker. 

De afspraak die ik had voor een bezichtiging van een huis (en het was voor het eerst in tijden dat ik iets had gezien op Funda waar ik op slag verliefd op werd) werd vandaag afgezegd. “helaas, iemand was je voor, het is al verkocht”.  Geen drama natuurlijk, maar toch echt wel een tegenvaller.  Geen reden om je op een fles wijn te storten zeg maar. Maar tel daarbij op dat ik nu al dagen om mijn werk loop te zwoegen op een voorstel dat ik echt vrijdag af dien te hebben, dat erg gecompliceerd is, veel afstemmingen vereist, hoog faalkans heeft, maar waarbij ook echt niemand o niemand lijkt mee te werken, dat verhoogt de feestvreugde niet. En als je dan ‘s avonds bij het eten naar twee meiden zit te kijken die quasi nonchalant met alleen hun vork wat op het bord prikken met opmerkingen als “wanneer eten we weer eens….?”. Sja, dan heb ik niet echt een happy gevoel over me heen terwijl ik die nog halfvolle borden de prullenbak in sta te scheppen. Dit zijn nu typisch van die avonden dat ik denk “hé zeg, bah, even een wijntje nu hoor, even bijkomen want ik heb het niet makkelijk soms”. Ik werd me er vandaag van bewust dat het verlangen naar drank dus echt groter is als ik wat in mineur ben.  Uiteraard doe ik dat niet, maar ik merkte dat ik wel ineens een 0% biertje pakte, terwijl ik die eigenlijk alleen in het weekend wilde gebruiken.  Het effect is gek genoeg bijna hetzelfde als met een echt biertje of wijntje.  Ik voel me iets ontspannen als ik het inschenk, mijn kaken laten iets los en ik adem ineens weer wat dieper.  Dat is raar vind ik van mezelf.  Ik ontspan dus niet alleen van de alcohol, maar kennelijk ook al van het ritueel van het inschenken en mezelf iets geven….dat ik kan associëren met alcohol. Het hielp even maar geeft me op een rare manier een schuldgevoel. Alsof ik toch aan iets heb toegegeven.  

De afgelopen weken (en ook weekenden met uit eten) gingen eigenlijk relatief makkelijk. Maar ook hier merkte ik dat ik niet eens de alcohol zo miste, maar vooral dat mooie glas bij het eten, het walsen in mijn hand, het ruiken van de wijn. Zeg maar, het hele ritueel er omheen.  Zelfs het kaasplankje waar normaal een glas port bij MOET, smaakte ook heerlijk met een frisje. Het stáát alleen lang niet zo mooi.  Het voelt echt lang niet zo chique en bourgondisch met een sinasje.  Het zou me al helpen om die sinas in een wijnglas te doen denk ik.  Interessant wat ik aan mezelf ontdek dus deze periode : sress doet me letterlijk naar alcohol verlangen maar met een ritueeltje in plaats van alcohol kan ik mezelf kennelijk ook van dat onrustige, ontevreden gevoel af helpen.  Maar om nu ‘s avonds steeds een alcoholvrij biertje te nemen…mmmm….ik vermoed dat dat de oplossing ook niet kan zijn.  

Maar iets anders. Boodschappen doen…over gewoontes gesproken.  Ik moet geregeld de neiging negeren om die flessen op de aanbieding stelling zó mijn kar in te laten glijden. Nu valt het aantal verleidingsmomenten in mijn gebruikelijk supermarkt nog wel mee, maar de Albert Heijn XL, dát is andere koek.  Ik had dit weekend zo een fantasie erbij dat de bedrijfsleider ‘s morgens bij de dagstart moet hebben geroepen “Hé jongens, Irene komt vandaag ! Laten we óveral flessen wijn neer gaan zetten!”. Echt, bij de groente en fruit begint het feest al. En niet zomaar een paar flesjes, nee echt de betere wijntjes hoor. Zeker nog over van de kerst ofzo. Mijn oog valt er meteen op. Dat zegt ook wel wat. Waar een ander gewoon de beste kiwi’s staat uit te zoeken, staat Irene verlekkerend de labels door te nemen.  Doorlopen verdorie. En als ik de wijnen dan allemaal braaf genegeerd heb, bij de vis, bij het vlees, bij de vleeswaren, op alle aanbiedingsplekken, dan moet ik als laatste nog langs de bierafdeling…….wat een mooie afdeling is dat toch.  Dat doet je toch denken. Het is echt opvallend hoeveel oppervlakte supermarkten tegenwoordig bieden aan de bier en wijnafdeling, maar ook de luxe op deze afdelingen is beduidend anders dan in de rest van de winkel.   Ik vind ook bier dus zalig, vooral die zwaardere speciaalbieren die de laatste jaren echt als paddenstoelen uit de grond zijn geschoten. Big business, die drank. Bierafdelingen die groter zijn dan de groente afdeling, zou dat typerend zijn voor de acceptatie van (best zware) drank in ons dagelijks leven?  Gelukkig niks meegenomen, behalve dan die alcoholvrije. Maar het negeren van die Leffe Blond aanbieding…het is bijna alsof ik een bekende tegenkom en wegloop zonder gedag te zeggen.  

De Blue Monday is bijna alweer voorbij. En nog steeds geen druppel alcohol. Ik hoorde een arts laatst in een documentaire (over alcohol misbruik) zeggen dat de lever “het meest vergevende orgaan is”. Dat vond ik zo schattig klinken. Wat een lieverd zeg, die lever. Zou die van mij ook nog zo aardig zijn na alles wat ik door hem heb heen gejaagd? Ik geef daarom een knipoog naar mijn lever en hij knipoogt in mijn fantasie tevreden naar mij terug. Goed gedaan weer vandaag.

De wijnbuik   In de reacties op mijn blog zag ik al wat opmerkingen verschijnen over de bekende alcohol kilo’s.  (dan wel het verliezen ervan na al twee weken, gefeliciteerd, gaaf!) Mijn gewicht is de belangrijkste aanleiding geweest om aan de noodrem te hangen nu. (en dat is op zich al erg want als ik niet aangekomen was zou ik andere gezondheidsrisico’s zoals het schaden van mijn lever nu nog aan het negeren zijn).  Het is net alsof mijn lichaam de afgelopen maanden zei “misschien dat je eens naar me luistert als je broek niet meer dichtgaat?”.  Het bijzondere is dat ik best sportief ben (vind ik zelf dan he). Ik loop drie keer in de week hard. Nouja niet echt hárd, maar toch 5 km, 10 km, 13km, niet slecht zou je zeggen. Zelfs na een avondje met een glas of 6 kan ik vrolijk opstaan en richting de duinen gaan voor mijn hardlooprondje.  Stiekem hoopte ik natuurlijk dat dit sportieve kantje van mijzelf, mijn zwakke kant op gebied van de alcohol wel aardig compenseerde.  Helaas is dat niet waar.  

Op de site “mijnvoedingscentrum” heb ik mij in oktober 2013 voor het eerst aangemeld en ben ik mijn gewicht en voedselgewoontes vast gaan leggen. Dat is ongetwijfeld omdat ik toen al vond dat ik te zwaar werd en op de site kon ik dagelijks vastleggen wat ik zoal at en dronk en hoeveel calorieën ik dan dagelijks binnen kreeg.  Ik zie nu dat ik dat een aantal weken volhield en gewicht verloor. Ik woog toen 65 kilo (ik ben 1.68 lang).  Vervolgens zie ik bijna ieder jaar weer registraties van mijn gewicht en lijk ik steeds een beetje zwaarder, een nieuwe afval race te starten.  Heel fijn overigens dat het voedingscentrum een prachtige grafiek van mijn gewicht heeft gemaakt…mijn hemel….een prachtige stijgende lijn omhoog, hier en daar een kleine beweging omlaag maar dan hoppekee weer omhoog. Als dit een aandelenkoers was had je er graag op ingelegd in 2013.  Maar helaas is het mijn gewicht. Er staat trouwens ook zo een optie bij dat je de grafiek kunt delen op social media, heel fijn. Alsof ik dat van plan was ! “kijk eens vrienden ik kom sinds 2013 alleen maar aan”. 

Op 1 januari 2019 ben ik maar weer op die weegschaal gaan staan, en schrok me dood. (terwijl ik natuurlijk ook wel in de spiegel aan die enorme wijnbuik kon zien dat die weegschaal weinig goeds ging vertellen).  Ik zag 80 kilo op de weegschaal staan. (en ik heb nog even geprobeerd de weegschaal anders neer te zetten voor een beter resultaat maar ook richting het raam woog ik gewoon nog 80 kilo). Ik ben dus in 5 jaar tijd 15 kilo aangekomen!  Dat doet je toch denken. Als ik deze levensstijl zo doorzet weeg ik dus 95 kilo op mijn 53e. Aaaaah het idee. Dat heet dan gewoon obesitas en dan valt er ook niet meer te sporten denk ik.  Jemig Irene, waar ben ik in godsnaam mee bezig. (Wat doe ik mezelf aan, schreef Thea, en dat was voor mij de spijker op z’n kop).  

Waarom zijn die verschillende afval pogingen dan niet gelukt, of waarom stopte ik er weer mee. Het antwoord weet ik donders goed.  Drank. Ergens kwam dan weer die wijnheks langs die me vertelde dat ik nu wel 5 kilo was afgevallen en dat een wijntje of biertje nu echt wel weer kon.  Dat ik verder hartstikke gezond leef met al die groente en fruit. Van alcohol gaan de remmingen echter weer sneller los, én je krijgt er ook echt meer eetlust van.  De behoefte aan drank was steeds weer de reden dat ik ergens onderweg weer stopte met mijn dieet en weer in mijn oude patroon terecht kwam, én de weegschaal weer links liet liggen. 

Het is ook niet zo gek dat ik zoveel ben aangekomen. Reken maar even met me mee.  2 flesjes (tripple) bier en 3 wijn is circa 650 kcal per dag.  ik kreeg per week dus ongeveer 4.500 aan “lege kcal” binnen. Dat is méér dan een vrouw in twee dagen mag eten.  Ik kreeg dus iedere week, twee dagen teveel aan kilocalorieën naar binnen. Mijn hemel.  Sja, probeer daar maar eens tegen aan te hardlopen. Kansloos!   

Ik ga het anders aanpakken dus. Geen dieet. Maar stoppen met die alcohol die mij steeds op korte termijn lol en verzachting biedt maar mij op lange termijn zoveel schade aan doet.  Ik neem dat gebakje in het weekend voorlopig juist wél even (sloeg ik altijd af). Om mezelf te verwennen. Dat ik eindelijk het licht heb gezien.

“Nou, Irene, dan zullen de kilo’s er nu natuurlijk wel afvliegen bij je!  Je hebt in 15 dagen al bijna 10.000 Kcal minder naar binnen gedronken dan gebruikelijk”. In het boek van Clare Pooley (een beetje mijn bijbel momenteel) lees ik dat er genoeg mensen zijn die na het stoppen met drinken zelfs in het begin aankomen en mijn eerdere drie weken stoppen leverde ook geen kiloverlies op.  Via wat googlen las ik de volgende verklaring : Alcohol drijft vocht af net als een plaspil. Wanneer je normale vochthuishouding weer op gang komt hou je dus weer de normale hoeveelheid vocht vast. Maar dat is dus vocht en geen vet. Clare Pooley beschreef het als “een tanker die je niet zomaar even omkeert”, nadat er jarenlang een verstoorde huishouding is geweest door al die lege kilocalorieën die naar binnen zijn gespoeld.  Enig geduld dus en dan wordt het vast een feestje op de weegschaal als ik alle verhalen van ex drinkers zo lees.

Ik heb besloten mij pas iets later weer te wegen.  Ik ga voor de meest deprimerende dag van het jaar! De 21e, dat lijkt me wel wat. Een beetje zelfkwelling erbij nog kan vast geen kwaad.   Maar eerlijk, ook zonder weegschaal winst, ik heb het idee dat mijn gezicht iets minder “plofferig” is, en dat mijn ogen wat meer helder zijn.  Ik slaap echt diep (heb mezelf zelfs verslapen deze week!), mijn huid ziet er gezonder uit, ik lijk zelfs een beetje een kleurtje te krijgen. (alsof ik een paar dagen weg ben geweest ofzo). En zelfs die wijnbuik….verbeeld ik het me nou of lijkt íe toch iets minder opgezwollen?  Ik voel me goed. Ben scherper. Maar bovenal ben ik trots op mezelf. Hier ga ik mee door.

Een aangename verassing

Wow, dat was schrikken vandaag toen ik thuis kwam van het werk en mijn laptop opende! Mijn blog was genoemd in de dagelijkse e-mail van IkPas en wat een leuke, lieve en herkenbare verhalen kreeg ik als reactie op mijn blog.  Ik moet toegeven dat ik een beetje angstig (zeg maar, met de billen bij elkaar) 1 voor 1 de berichtjes opende, want ojee, “er zal toch niets lelijks tussen zitten”. Ik denk aan verwijten dat ik zo een onverantwoordelijk moeder ben al die jaren, of zo een slapjanus dat ik zoveel ben gaan drinken en niet al veel eerder deze stap heb genomen.  Maar het blijken toch vooral de gedachtes en verwijten in mijn eigen hoofd want de berichten lezen stuk voor stuk als een warme deken met veel wederzijdse herkenning.    

Hierbij moet ik dan meteen een kleine bekentenis doen want dit is niet de eerste keer dat ik een dergelijke stap neem . Ik heb al tweemaal eerder “gewerkt” aan mijn zwakte voor mijn (foute) bier & wijn vriendje. Een jaar of 10 geleden via zo een online cursus (waarbij ik nooit gestopt ben met drinken overigens maar ging “minderen”) en vorig jaar een spontane actie, waar ik mezelf er uiteindelijk drie weken aan heb weten te houden.  In die afgelopen jaren was het met periodes meer en minder, maar door de bank genomen altijd wel echt teveel.   “Waarom ben ik er vorig jaar eigenlijk na 3 weken mee gestopt” denk ik nu. Wat zonde. Want ook toen merkte ik heel snel de vele voordelen en was ik reuze trots op de vakantie die ik mijn zwaar getergde lever kon bieden. 

Reden is dat akelige stemmetje in mijn hoofd. Die stem die me vertelt “dat ik me nu wel genoeg heb bewezen, en ook recht heb op genieten”, “dat je er toch niet aan moet denken om nooit meer gezellig het glas te heffen”,  die tegen me fluistert dat ik “ook gewoon minderen kan”.   Ik weet nog dat ik met mijn vriend na een lange wandeling op het strand richting een terras liep en het stemmetje mij overwon. “Kom op zeg Irene, 1 wijntje kan toch geen kwaad, het is weekend! kijk om je heen, iedereen zit aan de borrel!”. Het is toen uiteraard niet bij 1 wijntje gebleven want bij 1 wijn begin ik eigenlijk pas trek te krijgen. Na nog twee wijn en de rest van de avond niets, complimenteerde ik mezelf nog hoe goed ik het vanaf nu onder controle had. De volgende dag dronk ik weer, die week erna direct al doordeweeks, en na een week of 3 zat ik alweer volledig in mijn oude patroon.  Erik geeft in zijn reactie op mijn vorige blok aan dat het boek van Mariette Wijne (“Nou, nog eentje dan”) daar ook op in gaat. Dank Erik! Toevallig had ik dat boek ook al besteld en ik ga het lezen zodra ik “ChardonoNEE” uit heb van Clare Pooley. (Een aanrader, echt leuk geschreven en heel veel belangrijke feiten). Door dit boek zijn de eerste 14 dagen nog relatief makkelijk geweest. (in vergelijking met vorig jaar dan).  Zij noemt het stemmetje in haar hoofd De Wijnheks. Nou, daar kan ik wel wat mee. Zo noem ik haar voortaan ook.  (heb nog een tijdje nagedacht over een eigen benaming voor mijn stemmetje maar vond dat de wijnheks eigenlijk de lading wel goed dekte).

Toen ik vanavond na het werk thuis kwam, de keuken in liep, de spullen bij elkaar zocht voor het koken, en mijn automatische hunkering weer voelde naar een wijntje dacht ik “he, daar ben je weer wijnheks, ja een wijntje zou lekker zijn maar het blijft er nooit bij 1 en ik heb er al veel te veel van gedronken. Ik hoef het niet”. En dat werkt, gek genoeg.  Mijn wijnheksje druipt dan stilletjes en onderdanig af. Ze weet dat ze momenteel geen kans bij me maakt. Ik ben super gemotiveerd en de mails, de reacties op de blog, het lezen van andere ervaringen, het sterkt me enorm. Maar ik blijf op mijn hoede, want de wijnheks kan ieder moment weer opstaan en meedogenloos toeslaan. Ze weet precies mijn zwakke momenten, mijn gewoonte gedrag, mijn behoefte aan verzachting en ontspanning.  Het zal heel veel meer dan 30 dagen gaan duren voordat ik haar knock out de ring uit heb geslagen.  Zij is mij immers al jaren de baas.

Er is wel iets dat me beangstigd hierin. Zal ik dan nooit meer gewoon gezellig wijn kunnen drinken?  Ga ik mij aansluiten bij die groep ex-drinkers die het zich nooit meer kan veroorloven een glaasje te nemen? Nooit meer in de vakanties leuke bierbrouwerijtjes of chique wijnhuizen bezoeken en wijnen proeven? Word ik nu een saaie theemuts voor altijd? Maar dat ben ik niet!  Ik ben van het proosten en genieten, van de chablis en de sauvignon blanc ! Pffff, dat wordt dan echt een partijtje “loslaten” van een niveau dat ik nog niet heb meegemaakt.  Ik besluit mijn gevecht tegen de wijnheks stap voor stap te nemen.  Aan het woord Nooit durf ik me nu nog niet vast te pinnen.  

Nog een laatste feitje dat ik las in het boek van Clare Pooley (en wel heb gecontroleerd met wat gegoogle). Ik was me er nooit zo van bewust dat het (lange termijn) effect van alcohol op vrouwen veel ernstiger is dan voor mannen.  Het risico op overlijden als gevolg van teveel alcohol ligt echt hoger. Ik citeer “Onderzoekers van de universiteit van Greifswald bestudeerden 149 volwassenen gedurende 14 jaar met alcoholproblemen. Het sterftecijfer bij alcoholverslaafde vrouwen bleek 4,6 keer hoger te liggen dan gemiddeld. De mannen van het onderzoek stierven gemiddeld op 58-jarige leeftijd, de vrouwen op 60-jarige leeftijd. Dit is gemiddeld 20 jaar eerder dan bij de rest van de bevolking”. 

Dat was echt even een jakkie momentje om te lezen. 20 jaar is heel veel waard. Sja, misschien heb ik gewoon wel genoeg wijnhuizen en bierbrouwerijtjes bezocht…..